نشانی / شعر

مهتاب است این
که به اتاقم می تابد

یا گرد ِ کافور
    که بر مردگان می پاشند؟

شب های خالی ی تقویم

ـ داغداران ظلم بی جواب ـ

پُر می شوند، از نام ها وُ حادثه ها،

و کولبار ِ اندوه

از رطوبت اشک

              وَرَم کرده است.

با این همه ستاره ی خاموش وُ

آرزوهای کوچک پیر شده

دیگر نه لطیفه های زیرکانه 

        دَردَم را دوا می کند

و نه فراموشی،
که پماد بی خاصیتی است

خشکيده بر زخم  ِ خیابان ها.

10/14/10