گُرگم باشگُرگم باش!
تا دیدن ِ سپید ماه
پنجه در ابرِ فراموشی کن
هلاکِ رخوت، تلخ می‌خواهد
دندانِ تيزت را تا عمق ِ جان بنشان
بيدارم کن!
درختِ کاج، سوزن، سوزن می‌شود
ماه، در درّه، می‌غلطد
ناهيد، ستاره بامدادی
بيداری‌ام را چشم می‌زنَد.
پنجه در ابرِ فراموشی کن
هلاکِ رخوت، تلخ می‌خواهد
دندانِ تيزت را تا عمق ِ جان بنشان
بيدارم کن!
درختِ کاج، سوزن، سوزن می‌شود
ماه، در درّه، می‌غلطد
ناهيد، ستاره بامدادی
بيداری‌ام را چشم می‌زنَد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر