تقدیم به فرزاد کمانگر، معلم کورد و همه جانباختگان و زندانیان سیاسی ی وطنم
فراموشت نمی کنم
حتی اگر سنگریزه ای باشی در حافظه کوهی
مبادا نامت کمرنگ
و ظلمی که بر تو رفته، گم شود.
شاگردانت، سرگردان،
در دل ِ کوه پایه ها
در دل ِ کوه پایه ها
به سقف آبی ی کلاس ِ درس وُ
حصیر ِ زیر پایت، گواهی می دهند؛
به جغرافیای ایران که تکه تکه هايش را
مداد رنگی های اهدائی ات
به شکلی از غرور
به هم پیوند داده اند.
نه!
تا بهاری که با ما قسمت کردی به بار بنشیند
فراموشت نمی کنم.
تو نيز فراموشم مکن!
که مابقی ی راه،
در بارش نقره ای ستارگان وُ
اندک خاطره ای شیرین،
پرواز بی قرار ِ سنگریزه را
انتظار می کِشد.
بیست و دو مهرهشتاد و نه شمسی 10/14/10
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر